Święty Maciej: apostoł, który zajął miejsce Judasza Iskarioty

Święty Maciej Apostoł, opiekun inżynierów i rzeźników, był jedynym apostołem wybranym nie przez Jezusa ale przez apostołów. Przyjrzyjmy się bliżej tej postaci.

14 maja obchodzony jest święto świętego Macieja, dwunastego apostoła. Apostoł nietypowy, bo jako jedyny został wybrany nie przez Jezusa ale pojego śmierci przez innych apostołów. W rzeczywistości zdrada i tragiczne samobójstwo Judasza Iskarioty pozostawiło wolne miejsce wśród apostołów, których musiało być koniecznie dwunastu. Liczba ta miała symbolizować dwanaście plemion Izraela.

Tak więc w dniach po Wniebowstąpieniu, apostołowie i uczniowie Jezusa zebrali się aby wybrać nowego apostoła. Święty Maciej został wybrany spośród stu dwudziestu wiernych Jezusa, wraz z innym mężczyzną o imieniu Józef, zwanym Barsaba, a następnie wybrany podczas losowania jako nowy apostoł. Ta historia jest opowiedziana w Księdze Dziejów Apostolskich 1,21-22.

Wcześniej był uczniem, jednym z tych, którzy wszędzie podążali za Jezusem. Maciej był u boku Jezusa już wtedy, gdy został on ochrzczony przez Jana Chrzciciela i nigdy go już nie opuścił.

W końcu Maciej od zawsze wydawał się być przeznaczony na pozostanie przy boku syna Bożego. Jego imię wywodzi się od Mattathias, co oznacza „Dar Boży”.

Historia Świętego Macieja

Paradoksalnie prawie nic nie wiadomo o apostole Macieju po jego nominacji. Wkrótce po tym, jak został wybrany, miałby wyjechać, podobnie jak inni apostołowie, którzy nie byli już mile widziani w Jerozolimie, aby głosić Słowo Jezusa. Niejasne i sprzeczne źródła opisują jak podróżował po ziemiach Etiopii, aż do terytoriów zamieszkałych przez kanibali.

Jego śmierć nastąpiła w Sewastopolu, gdzie został pochowany w świątyni Słońca, według innych opowieści zginął męczeńsko w Jerozolimie, gdzie został ukamienowany a następnie ścięty halabardą. Ten szczegół uzasadniałby, dlaczego Święty jest często przedstawiany z tą bronią w ręku. Nie są to jednak pewne informacje.

Pewne jest, że św. Maciej był obecny w dniu Pięćdziesiątnicy, czyli zesłania Ducha Świętego na Apostołów. Jest to jeden z najważniejszych momentów w historii Kościoła, a nawet jest uważany za jego początek. To właśnie dzięki zesłaniu Ducha Świętego przez Jezusa swoim uczniom w postaci języków ognia, zaczęli oni wędrować i głosić Ewangelię.

Żydowska Pięćdziesiątnica przypadała pięćdziesiątego dnia po sobocie Paschy. Było to święto sakralne ale także rolnicze, znane jako święto żniw i pierwocin. Przewidywało pielgrzymkę do Jerozolimy i ofiarowanie bochenków chleba na zakwasie kapłanom Świątyni.

W Dziejach Apostolskich (Dz 2, 1-11) czytamy, że w dniu Pięćdziesiątnicy, wszyscy uczniowie Jezusa zgromadzili się w Jerozolimie w jednym miejscu. Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. (Dz 2,1-4)

Ryk ten przywołał wielki tłum, który natychmiast podążył do miejsca, gdzie byli zgromadzeni uczniowie. Słysząc, jak apostołowie mówią w tak wielu różnych językach, tłum niezmiernie się zdumił. Święty Piotr i apostołowie wystąpili naprzód, przypominając wszystkim starożytne proroctwa i powiedzieli, że to cudowne wydarzenie było dziełem Jezusa, „Pana i Mesjasza”, posłanego przez Boga i zmartwychwstałego z królestwa umarłych. Wiele osób natychmiast nawróciło się i poprosiło o chrzest, tak jak zachęcał ich Piotr: „Nawróćcie się – powiedział do nich Piotr – i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego. Bo dla was jest obietnica i dla dzieci waszych, i dla wszystkich, którzy są daleko, a których powoła Pan Bóg nasz.” (Dz 2,38-39)

W ten sposób apostołowie, a wśród nich święty Maciej, zaczęli głosić ewangelię. Wiele osób zgromadziło się aby ich wysłuchać i nauczyć się od nich zwracania się do Boga, oraz cudu dzielenia się chlebem i modlitwą. Tak narodził się pierwszy zalążek Kościoła chrześcijańskiego.

Podobnie jak w przypadku wielu innych świętych, jego relikwie są przechowywane w różnych kościołach i miastach. Jedna ich część znajduje się w Trewirze, niemieckim mieście, którego jest patronem i gdzie znajduje się bazylika poświęcona jego kultowi. Również w bazylice Świętej Justyny w Padwie znajdują się relikwie Świętego Macieja, w sarkofagu prawym ramieniu transeptu. W tej samej Bazylice znajdują się również relikwie świętego Łukasza Ewangelisty. Inne relikwie świętego miałyby być przechowywane w Rzymie w bazylice Matki Bożej Większej, przyniesione tu przez Świętą Elenę, matkę cesarza Konstantyna, ale istnieje podejrzenie, że mogą to być relikwie Świętego Mateusza, biskupa Jerozolimy.

Świętemu Maciejowi została również przypisana ewangelia apokryficzna.

Kup:

Święty Mateusz Ewangelista 30 cm figura z żywicy

U stóp Świętego widoczny jest anioł, który trzyma w ręku czerwoną księgę.

Maciej, ten który został apostołem po zdradzie Judasza

Nawet jeżeli został wybrany po śmierci Jezusa, z pewnością nie możemy uważać świętego Macieja za apostoła mniej ważnego niż wszyscy inni. Jego uczestnictwo w życiu Pana i stała obecność u Jego boku, sprawiają, że „awans” do rangi Apostoła jest jedynie potwierdzeniem jego życia poświęconego wierze. Co więcej, został on bezpośrednio obdarzony ogniem Ducha Świętego w święto Pięćdziesiątnicy. Prawdopodobnie był również jednym z siedemdziesięciu dwóch uczniów wysłanych przez Jezusa „jak owce między wilki” (Mt 10,16), aby przygotować jego przybycie do wsi i ziem, do których zmierzał.

Ale jak jego postać wypada w porównaniu z Judaszem Iskariotą?

Judasz nie cieszył się wielką popularnością, jeszcze zanim zdradził Jezusa. Czytając Ewangelie często spotykamy się z bardzo negatywnymi ocenami na jego temat, a nawet z oskarżeniami o chciwość, małą uczciwość w roli szafarza apostołów, a nawet przypisanie mu roli złodzieja. Ciężko jest potwierdzić jak wiele z tych negatywnych opini o Judaszu jest konsekwencją tego co uczynił i jego roli w aresztowaniu Jezusa, męce i śmierci. Jeśli naprawdę był tak nieprzyjemną i ponurą postacią, dlaczego Zbawiciel miałby chcieć go przy swoim boku? Być może Jezus w swojej nieskończonej mądrości wiedział, że rzeczywiście potrzeba człowieka takiego jak Judasz, aby wszystko się dokonało.

Faktem jest, że Judasz nie przeżył swojego Mistrza. Po aresztowaniu Jezusa natychmiast pożałował swojego czynu i przytłoczony poczuciem winy powiesił się.

Święty Maciej zajmując jego miejsce sprawił, że otwarta rana trochę się zgoiła, przywracając integralności grupy apostołów i przygotowując grunt do wykonywania przeznaczenia, które na nich czekało.