Święta Teresa z Lisieux, która zmarła w wieku zaledwie dwudziestu pięciu lat, spędziwszy znaczną część życia w odosobnieniu, pozostawiła nam wyjątkowy model duchowości i przykład, który do dziś jest naśladowany na całym świecie.
Indeks
Co sprawia, że osoba święta jest tak wyjątkowa? Jest to definicja trudna do streszczenia w kilku zdaniach, bez popadania przy tym w banał czy nawet w błąd. Zajrzyj do dowolnego słownika, a przeczytasz, że w kontekście Kościoła katolickiego „święty” to mężczyzna lub kobieta, którzy potrafili żyć na wzór Jezusa i którzy w trakcie swojego życia wykazali się cnotami chrześcijańskimi do tego stopnia, że w imię swojej wiary unieważnili lub nawet poświęcili własną egzystencję. Jak bardzo wyjątkowymi mężczyznami i kobietami muszą być ci święci. Można by powiedzieć, że są wręcz bohaterami! Przyjrzyjmy się teraz św. Teresie z Lisieux, dziewczynie urodzonej i wychowanej w Normandii, w rodzinie jak wiele innych, która wstąpiła do karmelitów w bardzo młodym wieku, a zmarła mając zaledwie dwadzieścia pięć lat. W jaki sposób ta młoda kobieta mogła wykazać się tyloma zaletami, które uzasadniałyby jej konsekrację, a przede wszystkim tłumaczyłyby dlaczego wciąż jest obiektem wielkiej czci?
Na jej temat można powiedzieć wiele.
Święta Teresa z Lisieux to nie jest zwykła święta. Jest czczona jako patronka misjonarzy, jest też jedną z patronek Francji wraz ze św. Anną, matką Maryi Panny, i Joanną d’Arc. Ponadto od 1997 r. jest trzecią kobietą ogłoszoną doktorem Kościoła, obok Katarzyny ze Sieny i Teresy z Avila. Tytuł ten otrzymują tylko ci, którzy w swoich pismach, ale przede wszystkim w życiu, potrafili wykazać się wyjątkowym oświeceniem i wrażliwością teologiczną.
10 chrześcijanek, które zmieniły Kościół i świat
Chrześcijaństwo i kobiety – czy relacje były zawsze trudne? Być może, ale jeżeli weźmiemy pod uwagę przykład dziesięciu kobiet…
Co sprawia, że ta dziewczyna jest tak wyjątkowa? Dowiedzmy się tego razem.
Historia św. Teresy z Lisieux
Historia św. Teresy od Dzieciątka Jezus, czy też Teresy od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, nie wydaje się być historią wyjątkowej kobiety. Urodzona w kochającej i bardzo pobożnej rodzinie, w najmłodszych latach doświadczyła straty i żałoby, przede wszystkim po matce, która opuściła ją, gdy miała zaledwie cztery lata. Mimo to dorastała otoczona miłością ojca i czterech sióstr, pałając od najmłodszych lat niezwykłą miłością do Jezusa.
Urodzona w Alençon w Normandii w 1873 roku, po śmierci matki przeniosła się do Lisieux. Tu kształciła się u mniszek benedyktynek, ukazując przy tym nieśmiałą, melancholijną naturę i niewielkie skłonności do życia wspólnotowego.
Kiedy jej starsza siostra Paulina zdecydowała się wstąpić do zakonu karmelitanek, Teresa również poczuła, że może być szczęśliwa jako zakonnica. Po strasznej chorobie, z której została wyleczona dzięki modlitwom do Matki Bożej, młoda dziewczyna przyjęła Pierwszą Komunię Świętą, która potwierdziła jej zamiar poświęcenia swojego życia Jezusowi.
Jednak była zmuszona poczekać i zmagać się z wątpliwościami krewnych, zaniepokojonych jej młodym wiekiem i słabym zdrowiem. W końcu udała się na pielgrzymkę do Rzymu, błagając papieża Leona XIII o zgodę na złożenie ślubów. Zaraz po ukończeniu piętnastu lat wstąpiła do tego samego klasztoru, w którym mieszkały już jej dwie siostry, a po odbyciu okresu postulatu i nowicjatu w wieku siedemnastu i pół lat złożyła śluby wieczyste i przyjęła imię zakonne Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza.
Teresa zmarła 30 września 1897 roku, nie opuszczając nigdy klasztoru. Jej ostatnie słowa brzmiały: „Mój Boże, kocham Cię”. W ciągu kilku lat spędzonych wśród zakonnic napisała autobiograficzne dzieło, Dzieje duszy, do dziś jeden z podstawowych tekstów duchowości uniwersalnej, a także liczne wiersze, sztuki teatralne, modlitwy i listy.
Została kanonizowana w 1925 roku przez papieża Piusa XI.
Teologia „małej drogi”
Ale o czym są dzieła pozostawione przez św. Teresę? Trzeba koniecznie zrozumieć na czym polegała jej doktryna, bo właśnie w niej leży ostateczna przyczyna jej świętości. Jak już wspomnieliśmy, jako dziecko Teresa wykazywała zadziwiającą skłonność do kochania Jezusa. To właśnie ta miłość będzie sercem teologicznej i literackiej twórczości Teresy, poszukiwanie świętości w małych, codziennych gestach, nawet tych najbardziej pozornie nieznaczących, które jednak stają się ogromne, gdy wykonywane są w imię miłości do Boga.
Nie ma tutaj żadnego aktu heroizmu, żadnej porażającej akcji. Św. Teresa podążała za tym, co sama nazywała „małą drogą„. W swoim poczuciu małości i niewystarczalności, w codziennej świadomości własnych ograniczeń, uświadomiła sobie ogrom Bożej miłości, z którą nie możemy zrobić nic innego, jak tylko powierzyć się jej jak dzieci, w absolutnym zaufaniu i niewinności. Im mniejsi czujemy się przed Bogiem, tym bardziej On będzie nas kochał, ponieważ Jego natura każe Mu pochylić się nad wszystkim, co jest małe i potrzebuje miłości. Dlatego też św. Teresa zwykła podpisywać swoje listy, dodając do swojego nazwiska określenie piccolissima (bardzo mała).
W tym ujęciu oddanie się Bogu zbiega się z naszym odczuwaniem nicości, z nieustannym przeżywaniem świadomości naszej nędzy, małości. Ta niewystarczalność, to poczucie wewnętrznej pustki zostaje w ten sposób wypełnione pełnią Bożej miłości. Jest to koncepcja rewolucyjna, ponieważ usprawiedliwia każdą wadę, każdą słabość, nawet grzech, które w ten sposób stają się tylko kolejnym sposobem zbliżenia człowieka, z natury małego i niedoskonałego, do Boga.
Oprócz tego ten, kto uznaje własną małości i pozwala, aby miłość Boża go ogarniała, wznosząc go ponad jego ludzkie ograniczenia, pociąga za sobą także tych, których kocha, w swoistej komunii miłości, spotkaniu dusz, które obejmuje cały Kościół, jak jedną wielką rodzinę.
W tej pochwale małości tkwi wielkość św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Pius X, który nazwał ją Gwiazdą mojego Pontyfikatu lub nawet Moją Małą Świętą, powiedział, że choć nie było w niej nic nadzwyczajnego, to właśnie jej skrajna prostota była najbardziej niezwykła i godna uwagi, i to właśnie ta prostota wyróżniała jej duszę. Natomiast Benedykt XVI mówiąc o jej najsłynniejszym dziele, Dzieje duszy, powiedział: „Dzieje duszy to wspaniała historia Miłości, opowiedziana z taką autentycznością, prostotą i świeżością, że czytelnik nie może nie być nią zafascynowany!”
Św. Teresa z Lisieux Doktorem Kościoła
To Jan Paweł II ogłosił św. Teresę doktorem Kościoła w 1997 roku, w setną rocznicę jej śmierci. I to pomimo tego, że Teresa nie była w stanie uczęszczać na uczelnię ani prowadzić regularnych studiów. Mimo to wiedziała jak żyć według swojego powołania, czyniąc przykazanie miłości swoim w tak pełny i całkowity sposób, żyjąc modlitwą i komunią, dając nieopisany przykład. Również z tego powodu jest czczona jako patronka misjonarzy, choć nigdy nie było jej dane pracować na misjach.
Św. Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza zasłużyła na tytuł Doktora Kościoła, mimo że była tylko kobietą, która ponadto zmarła bardzo młodo, i mimo że z natury i z charakteru jej życia była kontemplatyczką, na pewno nie bohaterką ani osobą czynu. Jrdnak jej duchowa podróż była tak nowatorska i dojrzała, jej pisma tak bogate we wglądy w wiarę tak rozległe i głębokie, że stała się punktem odniesienia również dla tych, którzy byli znacznie bardziej znanymi i wielkimi intelektualistami oraz dla ludzi myśli i ducha.
Znaczenie imienia Teresa
Imię Teresa pochodzi z języka greckiego i oznacza „myśliwa”. Imię to, rozsławione przez Teresę z Avili, patronkę Neapolu i przez Teresę z Lisieux, a w nowszych czasach także przez Matkę Teresę z Kalkuty, ma w sobie kwaśną, a zarazem bardzo słodką nutę. Imieniny przypadają na 15 października (wspomnienie św. Teresy z Avili), 1 lub 3 października (wspomnienie św. Teresy z Lisieux).
Św. Teresa z Lisieux Nowenna Róż
Nowenna róż św. Teresy od Dzieciątka Jezus czerpie inspirację ze słów samej św. Teresy, która przepowiadając swoją śmierć, zapowiedziała: „Zobaczycie w chwili mojej śmierci, jaka kaskada róż spadnie na ziemię. Ikonografia często ukazuje nam św. Teresę z rękami pełnymi róż, symbolizującymi łaski, którymi obdarowywała za życia a także po śmierci.
W 1925 roku pewien jezuita o imieniu ojciec Putigan zaczął odmawiać nowennę, aby otrzymać ważną łaskę, i jako znak dobroci i zapewnienia, poprosił Boga o różę. Otrzymał ją trzeciego dnia, a wraz z nią łaskę, dlatego rozpoczął kolejną nowennę i prosił o kolejną różę.
Tak narodziła się cudowna nowenna do róży, która dziś jest praktykowana na całym świecie. Można go odmawiać w dowolnym czasie, ale czciciele św. Teresy zwykle odmawiają ją od 9 do 17 dnia każdego miesiąca.
Najświętsza Trójco, Ojcze, Synu i Duchu Święty, składam Ci dzięki za wszystkie dobrodziejstwa i łaski, którymi ubogaciłeś duszę Twojej służebnicy świętej Teresy od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, podczas jej dwudziestu czterech lat spędzonych na ziemi. Przez zasługi tej Twojej świętej służebnicy udziel mi łaski, której tak gorąco pragnę ( wymienić intencję ) , jeśli to jest zgodne z Twoją wolą i dla dobra mojej duszy.
Święta Tereso od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, pomóż mej wierze i mojej nadziei; spełnij jeszcze raz swoją obietnicę, że będziesz spędzać swoje niebo czyniąc dobro na ziemi i pozwól abym otrzymał różę jako znak łaski, którą pragnę otrzymać.
Następnie odmawia się 24 Chwała Ojcu jako podziękowanie Bogu za łaski udzielone świętej w ciągu 24 lat jej życia.
Po każdym Chwała Ojcu dodaje się wezwanie:
Święta Tereso od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, módl się za nami.