Sakralne posągi gipsowe należą do włoskiej tradycji rzemieślniczej od czasów starożytnych. Przyjrzyjmy się tej starożytnej i zawsze aktualnej sztuce.
Indeks
Posągi sakralne i figurki gipsowe do szopki są elementem sztuki starożytnej, która od wieków charakteryzowała Włochy. Dla tych, którzy, tak jak my w Holyart, zajmują się sztuką sakralną, śledzenie i znajomość ewolucji tej konkretnej produkcji artystycznej jest ważne i niezbędne. Świadomi wartości sakralnych figur gipsowych, chcąc oferować w naszym sklepie internetowym wyłącznie produkty reprezentujące wysoką jakość, zwracamy się do dostawców, którzy wykonują swoją pracę w sposób rzemieślniczy, profesjonalnie i z dbałością o szczegóły. Na rynku przesyconym masowo produkowanymi przedmiotami, które nie posiadają osobowości i są wykonane bez zbytniej dbałości, Holyart woli pozostać poza tym trendem.
Lubimy poznawać naszych dostawców osobiście i poznawać ich historie, które często dotyczą całych rodzin i pokoleń, które uwierzyły w swoją pracę tak bardzo, że postanowili zainwestować w nią całe swoje życie. Sekrety i sztuczki rzemieślnicze przekazywane z pokolenia na pokolenie, duma ze znakomitego dziedzictwa, autentyczna pasja, która przemawia podczas opowieści i jest widoczna w spojrzeniach, które rozświetlają się, gdy produkty są eksponowane. To właśnie ten typ rzemieślnictwa lubimy, ten wykonywany przez ludzi z którymi możemy porozmawiać, do których możemy się uśmiechnąć, którzy są dumni ze swojej firmy pokazując nam ją i wyjaśniając krok po kroku jak powstają ich produkty.
5 rzeźb gipsowych przedstawiających świętych, które idealnie pasowałyby do Twojego kościoła
Dlaczego gipsowe rzeźby przedstawiające świętych nie należy uważać…
Tradycja rzeźb gipsowych
Wracając do świętych figur z gipsu, już w okresie klasycznym rzeźbiarze rzymscy używali gipsu do tworzenia greckich arcydzieł. Z tego wyjątkowo plastycznego materiału wykonano odlewy, dzięki którym można było następnie wykonać kopie.
Ale to w okresie renesansu wielu kolekcjonerów zapragnęło posiadania kopii starożytnych dzieł sztuki, co skłoniło artystów do poznania technik obróbki gipsu, aby następnie móc przekształcić go w prawdziwą sztukę. Starożytna grecka i rzymska sztuka rzeźbiarska staje się w ten sposób niewyczerpaną kopalnią modeli z których biorą przykład niezliczeni mistrzowie rzemiosła, wykonujący odlewy gipsowe na bazie których powstają następnie repliki z brązu. Zainteresowanie starożytnością sprawia, że powstają wykopaliska i prowadzone są różne badania, zwłaszcza w Rzymie, a bajeczne znaleziska dokonywane w Wiecznym Mieście przyczyniają się do coraz większego zainteresowania na rynku kopii rzeźbiarskich, jak i ukierunkowanej na to obróbki gipsu.
W krótkim czasie nastąpiło przejście od produkcji odlewów gipsowych do prawdziwych figur wykonanych z tego materiału, przechowywanych do dziś w specjalnych muzeach odlewów gipsowych. Tutaj znajdują się gipsowe posągi wielkich artystów, takich jak na przykład Antonio Canova.
Produkcja ta nie mogła nie przełożyć się z czasem także na sztukę sakralną. Chrześcijański kult obrazów, mimo, iż potępiający bałwochwalstwo, zawsze zachęcał do używania obrazów i figur religijnych jako wsparcia podczas modlitwy i pobożności. Święte posągi z gipsu i innych materiałów, przechowywane w kościołach od wieków, pomagają wiernym odnaleźć wymiar bardziej intymnej i osobistej rozmowy z Bogiem, Matką Bożą, Świętymi, stając się w jakiś sposób widocznym i namacalnym przedmiotem ich adoracji.
Zwłaszcza w Toskanii gips staje się materiałem, który reprezentuje historyczną tradycję nie tylko świętych figur ale także sztuki tworzenia szopek. To tutaj, szczególnie w okolicach miejscowości Bagni di Lucca, w 1500 roku narodzili się Figurinai, rzemieślnicy niegdyś wyspecjalizowani w produkcji stiuków przeznaczonych do ozdabiania szlacheckich pałaców, którzy w pewnym momencie zaczęli tworzć gipsowe figury sakralne i świeckie. To oni odkryli, że przy pomocy gipsu, taniego materiału, mogli wyprodukować posągi dostępne dla wszystkich. W krótkim czasie, zmotywowani brakiem pieniędzy, zaczęli przemieszczać się i podróżować, aby sprzedawać swoje figury, a w XIX wieku ich podróże sprawiły, że ich sztuka stała się znana na całym świecie.
Produkcja świętych gipsowych posągów i figurek do tworzenia szopki rzemieślniczej jest tak głęboko zakorzeniona na tym terytorium, że do dziś istnieją firmy rzemieślnicze, które przechowują i wykorzystują w dużej części swojej produkcji oryginalne formy sprzed 100 lat, kontynuując toskańską tradycję.
W Holyart zwracamy się właśnie do takich firm, aby zagwarantować naszym klientom rzeźby gipsowe świętych postaci, które są wartościowym i doskonałym produktem rzemieślniczym, będący wynikiem poszukiwań i miłości do tradycji, dbałości i pasji do każdego aspektu produkcji. .
Nawet jeśli z czasem powstały nowe techniki obróbki figurek do szopek i świętych figur gipsowych, nadal polegamy na tych, którzy potrafili połączyć nowe metody z tajnikami tradycyjnej obróbki gipsowej. Tak dla masowej produkcji, ale tylko wtedy, gdy jest ona wykonana przy użyciu wysokiej jakości form i z dbałością o szczegóły.
Przyjrzyjmy się poniżej szczegółowo różnym etapom obróbki świętych posągów gipsowych.
Etapy przetwarzania
Metody obróbki gipsu w sztuce sakralnej przekazywane są z pokolenia na pokolenie. Figurki, te autentyczne, zazdrośnie strzegą swoich tajemnic, powierzając je tylko tym, którzy udowodnią, że zasługują na kontynuowanie tej szczególnej sztuki. Nie posługują się maszynami ani nowoczesnym sprzętem: wszystko jest robione ręcznie, tak jak kiedyś. Co najwyżej można użyć kompresora powietrza do usunięcia kurzu, co jest nieuniknione podczas pracy z tynkiem.
Odlew
Najpierw powstaje mieszanka poprzez zmieszanie proszku gipsowego alabastrowego z wodą. Płynny gips wlewa się do specjalnych form, które kiedyś były wykonane z gumy lub kleju, a dziś z silikonu lub lateksu. Ponieważ gips podczas wysychania wywołuje reakcję chemiczną, która ciągnie i nagrzewa się, starożytne formy klejowe wytrzymały maksymalnie siedem lub osiem odlewów.
Faza odlewania przebiega różnie w zależności od wielkości posągów. Przy obróbce rzeźb o średnich i dużych gabarytach, powyżej 40 cm, które są puste w środku, gips umieszczany jest w formie, którą następnie odwraca się i opróżnia. Tworzy to warstwę na krawędzi formy. Aby nadać posągowi odpowiednią grubość, proces odlewania powtarza się cztery lub pięć razy. Między jedną a drugą fazą usuwany jest nadmiar gipsu. Dzięki temu rodzajowi obróbki, z jednego odlewu możemy zrobić maksymalnie cztery duże figury. Posągi mierzące jeden metr lub więcej są odlewane pojedynczo.
Jeśli chodzi o figurki mniejsze, do 30 cm, takie jak te do szopki, które są pełne, proces jest nieco inny. Formę napełnia się, następnie „ubija” w celu usunięcia nadmiaru kropli gipsu, a następnie po dwudziestu minutach, pół godzinie, wyjmuje się figurę z formy. Z jednego odlewu można wyprodukować do dwudziestu małych figurek.
Duże posągi są wzmocnione żelaznym rdzeniem, który służy do podtrzymywania i zmniejszania kruchości, zwłaszcza mniejszych i wystających części. Posągi, które przekraczają metr wysokości, są wypełnione jutą, aby były bardziej wytrzymałe i odporne na uderzenia.
Suszenie
Latem, jeśli nie ma pośpiechu, gipsowe posągi pozostawia się do wyschnięcia na półkach na powietrzu. Zajmuje to piętnaście, dwadzieścia dni. W przeciwnym razie, zimą lub w nagłych przypadkach, po wyjęciu z formy małe i duże figurki umieszcza się w piecu w celu ich wysuszenia. Konieczne jest usunięcie nadmiaru wody z wnętrza wymodelowanego gipsu. Piec różni się od tego używanego na przykład do terakoty, która jest dosłownie „pieczona”. Ma służyć tylko do suszenia, dlatego musi utrzymywać niską temperaturę, między 50 ° -60 °.
Należy również pamiętać o zmianie pozycji posągu, ponieważ pozostawienie go zawsze w tej samej pozycji grozi jego uszkodzeniem.
Biorąc pod uwagę niektóre różnice i w zależności od tego, czy są pełne, czy puste, figury pozostają w piekarniku przez około dwa dni.
Oczyszczanie
Po wysuszeniu rzeźby wykańcza się ją szpatułkami i papierem ściernym. Proces ten jest bardzo ważny ponieważ będąc wykonane ręcznie bez pomocy maszyn, posągi mają wiele niedoskonałości, są szorstkie. Operatorzy sprawdzają również czy produkt nie posiada małych otworów pozostawionych przez pęcherzyki powietrza. Jeżeli tak by się zdarzyło, uzupełniają niedoskonałości gipsem, a następnie wygładzają figurę.
Montaż
Niektórych drobnych detali lub bardzo wystających części figury nie można wykonać bezpośrednio z formy, ponieważ byłyby zbyt kruche i łatwo pękłyby. W tym przypadku, po dokonaniu odlewu, wysuszeniu i wykończeniu posągu wykonuje się drugi krok w procesie zwanym Montażem. W praktyce elementy są „montowane” na głównej konstrukcji.
Malowanie
Kolory użyte do dekoracji gipsowych posągów to emalie rozpuszczalnikowe, rozcieńczone w acetonie. W przeszłości stosowano barwniki cementytowe, które były świeżo przygotowywane przez rozcieńczenie proszku o pożądanym kolorze. Kolory są mieszane i ręcznie nakładane pędzlem.
Ponieważ tynk jest porowaty, kolory nakładane bezpośrednio na jego powierzchnię nie rozprowadzałyby się. Z tego powodu najpierw nakładana jest warstwa podkładu, która tworzy film sprawiający, że powierzchnia jest jednolita i gładka.
Następnie przechodzimy do kolorów, które nakładamy pojedynczo, zaczynając od jasnych i stopniowo przechodząc do ciemniejszych.
Po pomalowaniu, figurę najpierw poleruje się satynowym podkładem, następnie natryskuje patynę aerografem, który następnie usuwa się szmatką, aby uzyskać efekt postarzania.
Wybór gipsu
Dlaczego do wykonania świętej figury wybrać gips a nie z inny materiał?
Jeśli porównamy gips alabastrowy i żywicę, oba używane do produkcji świętych posągów, zobaczymy, że istnieją pewne zasadnicze różnice między tymi dwoma materiałami. Gips alabastrowy jest produkowany w Roccastrada, w prowincji Grosseto, podczas gdy proszek marmurowy lub węglan wapnia jest produkowany w Aversa, niedaleko Massa Carrara. Główna różnica między świętą figurą z żywicy a figurą gipsową polega na tym, że ta z żywicy może stać na zewnątrz, podczas gdy gips pod wpływem deszczu lub śniegu koroduje i kruszy się. Więc jeśli szukasz figury do wystawienia na zewnątrz, musisz wziąć pod uwagę tę różnicę. Żywica jest również katalizowana, to znaczy przetwarzana w procesie chemicznym z dodatkiem katalizatora, który powoduje, że staje się twardsza, natomiast gips składa się wyłącznie z wody i proszku, całkowicie naturalny. Gips alabastrowy w żaden sposób nie jest szkodliwy dla zdrowia. Nie powoduje alergii ani szczególnych reakcji, a proces produkcyjny, któremu jest poddawany, jest całkowicie rzemieślniczy i ekologiczny, od najwcześniejszych etapów produkcji aż do utylizacji.
Innymi materiałami używanymi jako alternatywa dla gipsu do produkcji świętych figur i figurek do szopki, oprócz żywicy, są papier-mache, prasowany, a współcześnie również plastik.