Co się dzieje, gdy umiera papież: wszystkie etapy od śmierci do wyboru następcy

Śmierć papieża: co naprawdę dzieje się między śmiercią a wyborem następcy

Śmierć papieża nie jest powszechnym wydarzeniem. Nigdy nie była, w ciągu dwóch tysięcy lat historii Kościoła.

Kiedy umiera papież, umiera nie tylko człowiek, ale kończy się cały duchowy, duszpasterski, polityczny i ludzki sezon. Głos, który prowadził miliony wiernych, który modlił się, mówił, cierpiał, przebaczał, umiera. Drzwi się zamykają, ale otwiera się zawieszony, święty i uroczysty czas, zwany Sede Vacante. Dzwony nie dzwonią tylko w żałobie: dzwonią również, aby przypomnieć nam, że w tym momencie Kościół jest sierotą. Ale nie jest stracony. Ponieważ każdy gest, każdy krok, każde słowo jest już zapisane w tysiącletniej liturgii, która towarzyszy przejściu od jednego pontyfikatu do następcy. Wszystko ma porządek, czas, znaczenie. Nawet cisza. Czas zatrzymuje się na chwilę, ale tysiącletnia machina Kościoła nie zatrzymuje się. W ruch wprawiana jest sekwencja starożytnych gestów, uroczystych symboli, kluczowych decyzji.

Za murami Watykanu porusza się rytualna machina złożona z sekretów i symboli, splatając duchowość z historią, ból z odpowiedzialnością. Od pierwszej chwili, gdy śmierć Papieża zostaje poświadczona, aż do ogłoszenia nowego Papieża słynnym Habemus Papam, Kościół przechodzi przez podróż, która miesza ludzkie z boskim, żałobę z nadzieją.

Ale co dokładnie dzieje się między śmiercią Papieża a wyborem jego następcy? Kto sprawuje władzę? Kto strzeże ciszy? I kto decyduje, kiedy nadejdzie czas, aby przewrócić stronę?

Oto wszystkie fazy, opowiedziane krok po kroku, każdy fragment naznaczony rytuałem, który łączy wiarę, żałobę i odpowiedzialność.

Rola Kamerlinga

W sercu Watykanu, gdy tylko Papież zamyka oczy na świat, do jego łóżka podchodzi mężczyzna. Jest Kamerlingiem, strażnikiem przejścia między jednym pontyfikatem a następnym. Starożytna nazwa, która wydaje się pochodzić ze średniowiecznej powieści, ale która do dziś obejmuje jedną z najbardziej delikatnych i symbolicznych odpowiedzialności Kościoła katolickiego.

Kamerling, obecnie kardynał Kevin Joseph Farrell, jest strażnikiem czasu średniego, czasu, w którym Kościół jest bez przywódcy, ale nie bez porządku. Jego zadanie zaczyna się od gestu pełnego znaczenia: oficjalnego potwierdzenia śmierci Papieża. Jeśli w przeszłości czynił to, wzywając go trzy razy po imieniu i ogłaszając po łacinie „Vere Papa mortuus est”, dziś uznanie to powierzono lekarzowi. Ale powaga chwili się nie zmieniła.

Po potwierdzeniu zgonu Kamerling symbolicznie wkracza na scenę władzy. Pieczętuje apartamenty papieskie, przerywa wszelką oficjalną komunikację z Watykanem, obejmuje w posiadanie opróżnioną Stolicę Apostolską. Ale to w konkretnym celu jego autorytet jest naprawdę manifestowany: Pierścień Rybaka. Pierścień Rybaka, Anulus Piscatoris, jest osobistą pieczęcią papieża, noszoną na palcu serdecznym prawej ręki. Wyryto na nim imię papieża i wizerunek św. Piotra łowiącego ryby, symbol jego misji: „Rybak ludzi”.

Kup:

Pierścień biskupi srebro 925 Apostoł Piotr

Pierścień biskupi ze srebra 925 z wizerunkiem Apostoła Piotra w chwili rzucania sieci….

Po śmierci papieża pierścień musi zostać zniszczony lub stać się bezużyteczny. To kamerling, w obecności kardynałów, dokonuje tego obrzędu: łamie go lub przecina dwoma skrzyżowanymi rowkami, aby nikt nie mógł go użyć do fałszowania dokumentów lub wykonywania władzy w imieniu zmarłego papieża. To prosty, ale potężny gest. To tak, jakby powiedzieć: „Ten pontyfikat się skończył. Nikt już nie może mówić w jego imieniu”.

Ale to, co jest złamane, to nie tylko przedmiot. To namacalny koniec epoki, odciśnięty w metalu. Zamknięcie, które otwiera jednak nowy początek. Po tym geście świat wie, że Kościół przygotowuje się do odwrócenia strony, podczas gdy Kamerling, milczący i czujny, czuwa nad oczekiwaniem.

Po śmierci Papieża i oficjalnym objęciu przez Kamerlinga zarządu wakatu, nie jest on sam. Kościół przewidział, z mądrością wieków, że każdy krok będzie nadzorowany przez wiele oczu, wiele serc, wiele sumień. Z tego powodu trzech asystentów jest losowanych spośród kardynałów, którzy już przybyli do Watykanu, aby wziąć udział w przyszłym Konklawe. Biskup, ksiądz i diakon: po jednym dla każdego stanu kościelnego. Razem z Kamerlingiem tworzą oni tzw. Kongregację Szczegółową, małe kolegium, którego zadaniem jest pomoc w codziennych decyzjach i nadzorowanie zwyczajnego administrowania Kościołem podczas sede vacante, co jest gwarancją równowagi i przejrzystości, w czasie, gdy tron ​​Piotrowy jest pusty, a cały Kościół czeka.

Pogrzeb papieża

Kiedy papież umiera, nie tylko głos Kościoła przemawia. Mówią również jego gesty i rytualne milczenie. A jedno z najbardziej wymownych odbywa się na oczach milionów, ale w atmosferze, która pozostaje intymnie skupiona. To właśnie wtedy, w sercu placu Świętego Piotra, wielkie brązowe drzwi, prowadzące do biur Kurii Watykańskiej, zostają zamknięte. lub w połowie. Jedne drzwi się otwierają, drugie pozostają zamknięte. To nie pomyłka. To znak. Kościół jest żywy, ale zraniony. W ruchu, ale bez pasterza.

W tym samym czasie rozbrzmiewają dzwony Bazyliki. To nie jest pełny dźwięk celebracji, ale ciężki i uroczysty dźwięk, który powtarza się, naznaczony, jak serce, które bije powoli. Dźwięk przechodzi przez Rzym, a potem przez świat. Kto słucha, rozumie: Papież umarł. Ten gest, prosty i bardzo mocny, oznacza widoczny początek Sede Vacante. Od tego momentu wszystko się zmienia. Ale wszystko ma już porządek. A czas Kościoła staje się pamięcią, modlitwą i oczekiwaniem.

W ten sposób rozpoczyna się czas żałoby, ale Kościół nigdy nie jest pusty: czeka. Ciało Papieża jest złożone, ubrane w szaty liturgiczne, białą mitrę, czerwony ornat i umieszczone w drewnianej i cynkowej trumnie, z widoczną twarzą, aby wierni mogli pożegnać go po raz ostatni. Tradycyjnie wystawienie odbywało się z widocznym ciałem bez trumny, ale papież Franciszek chciał uprościć obrzęd, prosząc o godność bez przepychu: mniej przepychu, więcej esencjonalności. Zrewidował teksty liturgiczne, skrócił czas trwania ceremonii, nadając śmierci papieża bardziej ludzki i duchowy wymiar.

Żałoba trwa dziewięć dni. Są to Novendiali, podczas których kardynałowie odprawiają codzienne msze w sufragii. Istnieją trzy uroczyste etapy tego czasu: potwierdzenie zgonu, publiczne wystawienie i pochówek. Ten ostatni odbywa się prawie zawsze w Grotach Watykańskich, pod Bazyliką św. Piotra, obok poprzedników, w tej cichej krainie, w której spoczywa historia Kościoła.

Wyjątek Franciszka: wybór Santa Maria Maggiore

Papież Franciszek nie chciał spoczywać wśród uroczystych marmurów Grot Watykańskich.

Wybrał ziemię.

Wybrał prostotę.

I wybrał, jak to czynił wielokrotnie w trakcie swojego pontyfikatu, złamanie tradycji gestem potężnej spójności.

W testamencie sporządzonym w 2022 roku Jorge Mario Bergoglio napisał wszystko jasno: żadnych pomników, żadnych wystawnych inskrypcji. Tylko prosta nisza grobowa w bazylice Santa Maria Maggiore, z wygrawerowanym jednym słowem: Franciscus. Nic więcej. Grób w ziemi, bez ozdobników. Ostatnie przesłanie, które mówi więcej niż tysiąc homilii. Ale ten wybór nie jest tylko stylistyczny. Jest głęboko duchowy.

Santa Maria Maggiore jest maryjnym sercem Rzymu, domem Salus Populi Romani, ikony, której Franciszek powierzył każdy krok swojego pontyfikatu. Udawał się tam w milczeniu przed i po każdej podróży apostolskiej, zawsze bez zapowiedzi, bez rozgłosu. Było to miejsce jego duszy. Istnieje również głęboki związek z jego jezuickimi korzeniami: to właśnie w tej bazylice św. Ignacy Loyola, założyciel Towarzystwa Jezusowego, odprawił swoją pierwszą mszę w 1538 r., po otrzymaniu papieskiej aprobaty. Franciszek, pierwszy papież jezuita w historii, chciał tam powrócić.

A potem jest trzeźwość, niezaprzeczalna cecha charakterystyczna jego stylu. Nawet umierając Franciszek chciał pozbawić się władzy, aby pozostać człowiekiem wśród ludzi. Jego grób jest grobem pasterza. Żadnej statuy, żadnej złotej krypty. Tylko ziemia.

Ta decyzja miała konkretne konsekwencje dla protokołu pogrzebowego.

Franciszek zorganizował bezpośrednie wystawienie w trumnie, wewnątrz Kaplicy Sykstyńskiej, bez tradycyjnych podniesionych mar, i niezbędną liturgię, z poprawionymi tekstami i uproszczonymi obrzędami, aby przywrócić centralne miejsce ciszy i modlitwie.

Koszty pochówku nie zostały pokryte przez Państwo Watykańskie, ale przez anonimowego dobroczyńcę, zgodnie z prośbą samego Franciszka. Ostatni gest pokory, który przemawia do serc prostych ludzi.

Kup:

Papież Franciszek

Papież Franciszek: kategoria zadedykowana Papieżowi ….

Konklawe i wybór nowego papieża

W międzyczasie, za zamkniętymi drzwiami, kardynałowie przygotowują się do wyboru następcy Piotra. Konklawe rozpoczyna się między 15. a 20. dniem po jego śmierci, z pewnymi wyjątkami. Odbywa się w Kaplicy Sykstyńskiej, miejscu pełnym sztuki i Ducha Świętego, gdzie mogą wejść tylko kardynałowie elektorzy. Głosują tajnymi kartami do głosowania. Każda karta do głosowania jest spalana w piecu z dodatkami chemicznymi.

Czarny dym, który unosi się ku niebu, ogłasza światu, że nadal nie ma porozumienia. Ale gdy z komina wydobywa się biały dym, jest tak, jakby niebo odpowiadało: wybrano nowego papieża.

Imię wybranego jest przekazywane oczekującemu tłumowi za pomocą historycznej formuły:

„Annuntio vobis gaudium magnum: Habemus Papam”. To moment, w którym z galerii Bazyliki św. Piotra wyłania się twarz mężczyzny ubranego na biało, a cały świat wstrzymuje oddech. Rozpoczyna się nowy pontyfikat. A wraz z nim nowa karta w historii Kościoła.