Szopka w czajniczku do parzenia kawy czy też ta skonstruowana na gałązkach jodły? W tym roku wybierz coś naprawdę oryginalnego na Święta Bożego Narodzenia. Wybierz szopkę ze internetowego sklepu Holyart! Rozbici pomiędzy tradycją a innowacją, każdego roku neapolitańscy rzemieślnicy eksperymentują z nowymi formami i możliwościami,…
Święty Franciszek z Asyżu jest jednym z najbardziej cenionych i czczonych świętych Kościoła katolickiego. Bliski ubogim i brat porzuconych, umiłowanie wszystkich stworzeń Bożych stało się jego życiową misją i symbolem jego wiary. Pieśń Słoneczna, zwana również Pochwałą Stworzenia autorstwa Świętego Franciszka, jest modlitwą i jednocześnie…
Święty Grzegorz, zwany również Oświeciciel, jest tym, który poprowadził Armenię do przyjęcia religii chrześcijańskiej poprzez długą i bolesną kampanię ewangelizacyjną. Proces ten trwał wiele lat i zmagał sie z oporem lokalnej szlachty, która chciała zachować wierność religii pogańskiej. Z powodu swojej misji jest czczony jako założyciel i patron Ormiańskiego Kościoła Apostolskiego i czczony jest przez Ormian podczas trzech świąt liturgicznych. Kościół ormiański obchodzi w szczególny sposób jego święto 9 czerwca. Inne kościoły upamiętniają świętego 30 września.
W tradycyjnej ikonografii jego symbolem jest pastorał. Kościół ormiański był zawsze wierny rzymskiej stolicy katolickiej pomimo niezliczonych prześladowań i prób jego wykorzenienia a zwłaszcza tych, których dopuszczał się reżim sowiecki a także pomimo prób wołynięcia na niego Kościołów prawosławnych. To właśnie świętemu Grzegorzemu zawdzięczamy siłę tego narodowego kościoła.
Był on autorem trzydziestu kanonów dyscyplinarnych i moralnych, które zostały dodane do ormiańskiego projektu kodeksów soboru nicejskiego. Świętemu przypisuje się również wiele modlitw w brewiarzu ormiańskim i około dwudziestu homilii, nawet jeśli są to najprawdopodobniej pisma sporządzone później ale zainspirowane oryginałami napisanymi przez niego.
Relikwie świętego są przechowywane w różnych miejscach kultu. Jego prawa ręka znajduje się w Eczmiadzynie i służy do błogosławienia każdego nowego Katholikos czyli każdego nowego patriarchy kościoła (termin Katholikos określa głowy niektórych kościołów, które rozwinęły się poza Cesarstwem Rzymskim), podczas gdy lewa ręka znajduje się w Sis. Czaszka Świętego Grzegorza została skradziona z Konstantynopola aby uchronić ją przed zniszczeniem i jest przechowywana w kościele Świętego Grzegorza Armeńskiego w Neapolu, zamknięta we wspaniałym srebrnym relikwiarzu, który został wykonany w 1788 roku przez ważnego neapoleteńskiego producenta na zlecenie opatki Anny Mari Ruffo. Święty Grzegorz jest równiez patronym Nardò ze względu na cud ocalił miasto przed trzęsieniem ziemi w lutym 1743 r. W katedrze w Nardò znajduje się srebrne popiersie i relikwia przedramienia świętego.
Grzegorz urodził się w królewskiej dynastii Arsacidi. Jego ojciec, Anak, zabił króla Armenii Khosroe I, zmuszając tym całą rodzinę do ucieczki z kraju i szukania schronienia w Kapadocji. Prawdopodobnie to matka Grzegorza, Okohe, jako pierwsza zainspirowała go do powołania zakonnego. W Cesarii, gdzie osiedliła się rodzina, święty pobierał nauki u Eutalio, szlachcica nawróconego na chrześcijaństwo. Jako dorosły ożenił się z Mariam, szlachcianką, z którą miał dwoje dzieci, Vrtanes i Aristakes. Następnie zdecydował się wrócić do Armenii i nieść chrześcijańskie przesłanie w swojej ojczyźnie. W tym czasie w Armenią panował król Tiridates III, syn władcy zabitego przez swego ojca. Tridates III uważał, że chrześcijanie wzniecają bunty i burzą społeczeństwa. Wkrótce król zaczął prześladować chrześcijan w Armenii, a zwłaszcza misjonarzy. Kaznodzieja Grzegorz, który posiadał licznych zwolenników, został z rozkazu króla uwięziony w twierdzy-więzieniu Khor Virap (głęboka studnia) w mieście Artašat. Był zamknięty przez 13 lat i poddawany różnego rodzaju torturom.
Istnieje leganeda, która mówi, że po latach przesladowań, król zapadł na straszną chorobę, której przyczyny pozostały tajemnicą dla wszystkich nadwornych lekarzy i żadne lekarstwo nie było na nią skuteczne. Pewnej nocy siostra władcy ujrzała we śnie kaznodzieję – więźnia obdarzonego cudowną mocą, która mogła uratować jej brata. Pobiegła do Tiridates, który pomimo, iż początkowo zignorował jego słowa jednakże wyczerpany chorobą zgodził się uwolnić Grzegorza. Legenda głosi, że dzięki wstawiennictwu świętego, król całkowicie wyzdrowiał i nawrócił się na chrześcijaństwo. Następnie w 301 roku Tiridates uczynił chrześcijaństwo religią państwową, tym samym rzucając wyzwanie Cesarstwu Rzymskiemu, które nadal okupowało sąsiednie terytoria. Grzegorz odegrał fundamentalną rolę w nawróceniu i ewangelizacji kraju. Przekształcił świątynie w kościoły i został wybrany najwyższym pasterzem Armenii. W mieście Cezarea, gdzie dorastał na wygnaniu, został wyświęcony przez biskupa Leonzio i objął główną posadę starożytnego biskupstwa Astisat. Stamtąd kontynuował swoje dzieło ewangelizacyjne, konsekrując nowych biskupów i kapłanów i wysyłając ich na służbę w całym kraju. Jego dwaj synowie Aristakes i Vertanes dołączyli do niego aby mu pomóc, po czym drugi syn po jego śmierci w 328 roku zajął nawet jego miejsce jako głowa kościoła ormiańskiego.
Co takiego łączy Świętego Grzegorza Oświeciciela z Neapolem? Mówiąc wcześniej o relikwiach świętego opisaliśmy jak i dlaczego jego czaszka została zabrana z Konstantynopolu i umieszczona w kościele w Neapolu. Kościół znajduje się między głównym a dolnym decumanusem starożytnego centrum i świadczy o tym, że od 930 roku miasto szczyciło się obecnością mnichów przybyłych ze Wschodu. Wygląda na to, że kościół został zbudowany właśnie w tamtych latach na ruinach świątyni Ceres, w miejscu gdzie znajdował się nieopodal klasztor zbudowany na życzenie Flavii Giulii Eleny, która była matką cesarza Konstantyna.
Niektóre zakonnice na czele ze świętą Patrycją przywiozły tu w późniejszym czasie relikwie świętego Grzegorza Oświeciciela, patriarchy Armenii i z tego powodu w 1205 roku kościół został poświęcony właśnie jemu. Powstała tu wspólnota sióstr benedyktynek, które przez stulecia wiodły życie powiązane z miejska społecznością, według wymagań ich zakonu. W 1566 roku ustanowiono dla nich obowiązek odosobnienia. W tym samym okresie kościół został całkowicie przebudowany, oddzielony od klasztoru i wzbogacony o dzwonnicę. Ozdobiono go także wspaniałymi dziełami sztuki w stylu baroku orientalnego, takimi jak majolikowa kopuła i monumentalny krużganek. Następnie około 1745 roku, nowe zabiegi konserwatorskie i nowe elementy takie jak cenne rzeźby na stropie nawy, kraty chóru, sztukaterie i złocenia. przybliżyły kościół do stylu rokoko.
Od początku XX wieku kościół jest pod opieką sióstr benedytkynek, które mieszkają w pobliskim klasztorze. Oprócz czaszki Świętego Grzegorza i innych jego relikwii, w kościele znajduje się także ciało Świętej Patrycji, sprowadzone tu po zjednoczeniu Włoch.
Święta Patrycja była bizantyjską zakonnicą. Zmarła ona w młodym wieku. Jest potomkinią Konstantyna i współpatronką Neapolu. Jej kult oddaje jej cześć i celebruje cud upłynnienia krwi, które zgodnie z tradycją odbywa się we wtorki, a szczególniew dzień święta świętej Patrycji, który przypada 25 sierpnia.
Kompleks klasztorny Świętego Grzegorza Oświeciciela jest do dziś jednym z największych w mieście.
Kościół Świętego Grzegorza jest umiejscowiony na ulicy znajdującej się historycznym centrum miasta, która właśnie nosi imię świętego i która jest znana na całym świecie ze swojej wyjątkowości. Na ulicy znajduje się wiele sklepów i warsztatów rzemieślniczych, którze wykonują statuetki i praktycznie wszystkie akcesoria do najsłynniejszej szopki bożonarodzeniowej. Ich działalność rozpoczyna się na początku listopada i trwa do 6 stycznia. To właśnie tutaj rodzi się neapolitańska szopka bożonarodzeniowa w znanej nam wersji, z jej figurkami, szczególnymi i niepowtarzalnymi postaciami, które są co roku odnawiane wraz z dodawaniem nowych postaci, często pochodzących ze świata sportu, polityki, rozrywki. Można powiedzieć, że jest to trwająca od wieków mieszanka sacrum i profanum, starożytności i nowoczesności, która ożywia tą wyjątkową i legendarną tradycję.
Ulica Świętego Grzegorza Ormiańskiego jest wąską uliczką, typową dla greckiego planu urbanistycznego, który jest wszechobecny w centrum Neapolu. Ulica ta łączy prostopadle dwie główne ulice w sercu Neapolu, Via dei Tribunali i Spaccanapoli. Kościół Świętego Grzegorza wznosi się mniej więcej pośrodku i nadał on nazwę ulicy, która wcześniej nosiła nazwę Świętego Liguoro. Wspomnieliśmy już wcześniej, że w miejscu gdzie został postawiony kościół, w starożytności znajdowała się świątynia poświęcona bogini Ceres. Temu szczególnemu bóstwu płodności i zbiorów, ludność ofiarowywała figurki z terakoty, które były wykonywane w istniejących tam warsztatach rzemieślniczych.
Tak więc tradycja szopki, o której wcześniej wspomnieliśmy mogła częściowo pochodzić właśnie stąd. Sklepiki i zakłady, które wytwarzały figurki dla Ceres, zostały później przekształcone w sklepy, produkujące figurki dla neapolitańskiej szopki, która narodziła się około 1700 roku. Jest wielce prawdopodobne, że rzemieślnicy wybrali właśnie tą ulicę do prezentowania swojej twórczości, z jednej strony aby upamiętnić pogańską tradycję Ceres ale także ze względu na wzrost kultu Świętego Grzegorza i Świętej Patrycji, która rozwinął się w międzyczasie. Przez wiele stuleci wierni, którzy otrzymali łaskę od jednego z tych dwóch świętych, nadal przynosili do kościoła Świętego Grzegorza figurki przedstawiające mężczyznę lub kobietę.
Kamienie półszlachetne zawsze były używane do imitacji kosztowniejszych kamieni. Przyjrzyjmy się razem wybranym różańcom z kamieni półszlachetnych, świętych klejnotów o wielkiej urodzie i wartości. Różańce z twardego kamienia są tańszą ale nie mniej piękną alternatywą dla różańców wykonanych z kamienia szlachetnego. W naszym katalogu online…
Co sprawia, że każdego roku tysiące ludzi odwiedza Sanktuarium Ojca Pio w San Giovanni Rotondo? Przyjrzyjmy się jednemu z najsłynniejszych miejsc pielgrzymkowych na świecie. Ojciec Pio z Pietrelcina jest prawdopodobnie jedną z najbardziej emblematycznych postaci w historii współczesnego chrześcijaństwa. Kult Ojca Pio zaczął się szerzyć…
Fakt ten, który mógłby wydawać się sprzecznością, jest obecny w kościele chrześcijańskim od samego jego początku. Może się wydawać paradoksem, że głównym symbolem chrześcijan jest Krzyż, który został użyty do zabicia Jezusa, Zbawiciela zesłanego na świat przez Boga Ojca. Symbolikę Krzyża wzmacnia postać wiszącego na nim ukrzyżowanego Chrystusa, kreując razem bardzo potężny symbol wiary. Mówimy tutaj o człowieku torturowanym, człowieku pobitym, pozbawionym wszelkiej godności, wyszydzonym przez tych, których przyszedł uratować a ostatecznie zabitym w barbarzyński, okropny sposób. Jednak ci, którzy w Niego wierzą, patrząc na obraz Jego agonii nie mogą powstrzymać uczucia przypływu miłości.
Właśnie to symbolizuje postać Jezusa na krzyżu: miłosierdzie, bezinteresowność, nieskończony akt miłości. W umęczonej postaci Jezusa na krzyżu wypełnia się przeznaczenie ludzkości, odnowienie przymierza z Bogiem zerwanego nieposłuszeństwem Adama i Ewy. Krew Jezusa i jego łzy oczyszczają człowieka z wszelkiej winy, otwierając drogę do zbawienia.
Historia Adama i Ewy
Chyba wszyscy znamy historię Adama i Ewy, pierwszego mężczyzny i pierwszej kobiety.
Co doprowadziło do tego strasznego aktu przemocy, który jest być może kulminacyjnym momentem w historii chrześcijaństwa? Kto ukrzyżował Jezusa?
Historia zapisana w Ewangeliach i świętych tekstach jest znana wszystkim. Jezus został postawiony przed sądem Sanhedrynu pod zarzutem „bluźnierstwa”. Z Ewangelii dowiadujemy się, że Jezus spędził ostatnie kilka lat swojego życia, wędrując po okolicy nauczając i głosząc nadejście Królestwa Bożego. Na tym jednak nie koniec. Twierdził, że jest Synem Bożym i jako taki został wysłany, aby nawracać ludzi. Zapytany przez kapłanów: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży?”, Jezus odpowiada im bez lęku: „ Tak, Ja Nim jestem! Ale powiadam Wam: Odtąd ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmogącego i nadchodzącego na obłokach niebieskich”. Wtedy najwyższy kapłan rozdarł swoje szaty i rzekł: „Zbluźnił. Na cóż nam jeszcze potrzeba więcej świadków? Oto teraz słyszeliście bluźnierstwo. Co Wam się zdaje?” Oni odpowiedzieli: „Winien jest śmierci”(Mk 14, 61-64).
Wyrok samych kapłanów nie wystarczyłoby jednak, by posłać Jezusa na śmierć. Judea, gdzie mieszkał Jezus, była wówczas pod dominacją Rzymian i tylko Cesarstwo Rzymskie mogło zadecydować, kto zostanie skazany na karę śmierci a kto od niej ocalony. Żydowskie władze religijne musiały przekonać rzymskiego namiestnika o ogromnym zagrożeniu jakie stanowił Jezus, aby potwierdził on wyrok. Poncjusz Piłat, pod presją fanatyzmu kapłanów, oskarży Jezusa o ogłoszenie siebie Mesjaszem Królem, kwestionując tym samym jedyną słuszną władzę Rzymu nad tymi ziemiami. To jest oskarżenie dzięki, któremu Jezus zostanie wysłany na śmierć. To jest titulus crucis (łac. Tytuł krzyża), tabliczka umieszczona na krzyżu, wskazująca przyczynę potępienia: Jezus Nazarejczyk Król Żydowski.
W Ewangeliach istnieją różne wersje przedstawiające ostatnie chwile życia Jezusa. Według niektórych współczesnych historyków, mogłyby to być opisy i wstawki dodane przez ewangelistów, którzy kierowali się raczej własnymi własnymi spostrzeżeniami, a nie faktycznymi wydarzeniami.
Naturalnym jest fakt, że ci, którzy opisali życie Jezusa i jego cierpienie na krzyżu, chcieli ostatnie Jego słowa rozpowszechnić jako przesłanie dla ludzkości i przekształcić je w swego rodzaju proroctwo.
Według Ewangelii Łukasza, Jezus tuż przed śmiercią powiedział: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mego”. (Łk 23,46).
Zapis drugiego zdania wypowiedzianego przez umierającego Jezusa, pomimo, że nie wszystkie źródła to potwierdzają, również jest przypisany Łukaszowi i brzmi: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Łk 23,34).
Według Ewangelii Jana, słowa które ukrzyżowany Jezus wypowiedział zanim wyzionął ducha miałyby brzmieć: „Wykonało się!”. (Ewangelia Jana 19,30).
Inne zwroty, które według innych ewangelistów Jezus wypowiedział na krzyżu:
„Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” (Mateusz 27,46)
„Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Marek 15.34)
„Zaprawdę powiadam ci, dziś będziesz ze mną w raju” (wypowiedziane do jednego z dwóch złoczyńców ukrzyżowanych razem z Nim, Łukasz 23,43)
„Niewiasto, oto syn twój!”; „Oto matka twoja!” (zwracając się do Maryji i do apostoła Jana znajdujących się u stóp krzyża, Jan 19.26-27)
„Pragnę” (adresowany do rzymskich żołnierzy, którzy przez gąbkę na trzcinie podawali mu ocet, Jan 19:28)
Pomimo różnic pomiędzy różnymi wersjami Ewangelii, wszystkie słowa wypowiedziane przez Jezusa na krzyżu mają prorocze znaczenie i będą stanowić podstawę wielu aspektów kultu poświęconemu mu później. Z pewnością nie była to śmierć zwykłego człowieka i konsekwencje tego niesprawiedliwego czynu na zawsze zmieniły historię ludzkości w sposób zupełnie nieoczekiwany dla tych, którzy prześladowali go z taką determinacją. Każde słowo wypowiedziane przez Jezusa jest przepełnione głęboką miłość, która ożywiała go nawet w chwili okrutnego cierpienia, nawet w chwili zwątpienia i przekonania, że Bóg, jego Ojciec, go opuścił. Nawet wtedy ani jednym słowem nie potępił swoich oprawców i zabójców, którzy zadawali mu ogromny ból. Nie wiedzieli co robią i z tego powodu zasługują na przebaczenie i na raj, który Jezus ofiarowuje światu przez swoją przelaną krew, swoje ciało i swoje poświęcenie.
Odpowiedzieliśmy już na to pytanie we wstępie. Rozważając ostatnie słowa Jezusa wypowiedziane na krzyżu, zdajemy sobie sprawę jak głębokiego znaczenia nabiera krucyfiks i dlaczego jest jednym z najważniejszych i najcenniejszych symboli chrześcijan. W postaci Jezusa Chrystusa na krzyżu jest zawarta cała ogromna miłość Boga do ludzkości i nadzieja zmartwychwstania.
Pierwsi chrześcijanie nie przedstawiali Chrystusa ukrzyżowanego. Aby uniknąć prześladowań, musieli uciekać się do symboli przypominających figurę krzyża, na którym siedział mężczyzna, takich jak greckie litery tau (T) i rho (P), lub symbole zaczerpnięte z mitologii lub innych religii, takie jak delfin i trójząb.
Tuż po zalegalizowaniu religii chrześcijańskiej, reprezentacje postaci Chrystusa ukrzyżowanego natychmiast zaczęły się rozprzestrzeniać. Niektóre, bardzo starożytne, dotarły do nas, jak na przykład klejnot jaspisowy prawdopodobnie pochodzenia syryjskiego, pochodzący z II wieku naszej ery, na którym wygrawerowano postać nagiego mężczyzny z rękami przywiązanymi do poprzecznego ramienia krzyża lub pudełko z kości słoniowej przechowywane w Brytyjskim Museum w Londynie, które pochodzi z 420-430 roku naszej ery i przedstawia ukrzyżowanie.
Ewolucje zarówno form sztuki jak i Kościoła, doprowadziły do wyodrębnienia ikonografii krucyfiksu, która z czasem ulegała ciągłym zmianom. Nawet w czasach dzisiejszych wizerunek Chrystusa na krzyżu jest przedmiotem wszelkiego rodzaju malarskich i artystycznych przedstawień, od ikon rosyjskich i greckich, typowych dla Kościoła wschodniego, przez różnego rodzaju posągi i płaskorzeźby, aż po krucyfiksy i wisiorki do noszenia lub wystawiania w domu, aby zawsze być blisko tego szczególnego symbolu ofiary i miłości naszego Pana.
Welon na ambonę z tkaniny – pozornie proste wyposażenie liturgiczne, które jednak skrywa w sobie wiele niebanalnych znaczeń. Zgłębmy razem ten temat. W liturgii nic nie jest pozostawione przypadkowi. Każdy gest, każde słowo, każdy przedmiot tworzy kontekst i przyczynia się do stworzenia atmosfery celebracji podczas…
Dlaczego gipsowe rzeźby przedstawiające świętych nie należy uważać za przedmiot bałwochwalstwa ale za integralną część wyznania wiary każdego chrześcijanina? W naszych kościołach często widzimy różne rzeźby przedstawiające Jezusa, Madonnę, świętych i aniołów. W poprzednim artykule poświęconym wyposażeniu sakralnemu wyjaśniliśmy, że wszystko co jest częścią wyglądu…
Nie tylko w Palermo ale i w innych miastach Sycylii, wspomina się nawet w dzisiejszych czasach Świętą Rozalię i to nie tylko w dniu jej śmierci, która miała miejsce 4 września 1170 roku w jaskini Monte Pellegrino, gdzie Święta żyła w spokoju i samotności jako pustelnik. Palermitanie obchodzą święto Świętej Rozalii, którą pieszczotliwie nazywają Santuzza, specjalnymi obchodami: u fistinu (święto), które odbywa się od 11 do 15 lipca i są to obchody końca zarazy, która miała miejsce w 1625 a do jej zakończenia, według legendy przyczyniła się właśnie ta święta.
Ale kim była Święta Rozalia i z jakiego powodu jest wciąż tak kochana na Sycylii?
Święta Rozalia była młodą kobieta, która żyła w XII wieku na Sycylii zdominowanej przez Altavilla, jedną z najważniejszych rodzin tamtych czasów, pochodzenia normańskiego. Rozalia urodziła się w 1130 roku i zmarła mając zaledwie 36 lat w 1166 roku. Jej narodziny a także krótkie życie, okryte są aurą legendy, która jest owocem ludowej pobożności zrodzonej jeszcze za życia młodej świętej. Poza popularnymi świadectwami i opowieściami, które utworzyły się wokół jej postaci, wiemy, że Rozalia de Sinibaldi urodziła się w jednej z najważniejszych rodzin swoich czasów. Jej ojcem był książę Sinibaldo Sinibaldi, potomek Karola Wielkiego; jej matka, Maria Guiscardi, była powiązana z normańskim dworem Rogera II. Na tym samym dworze Rosalia przeżyła dzieciństwo i młodość, stając się jedną z druhen królowej Sybilli. Legenda głosi, że przed narodzinami Rosalii, Rogerowi II d’Altavilla i jego pierwszej żonie Elvirze ukazała się tajemnicza postać, która poinformowała ich o narodzinach dziecka, nazywając je „różą bez cierni”. Stąd wybrano dla niej imię Rozalia, która łączy łacińskie terminy rosa e lilium, „róża” i „lilia”.
Była zaręczona z Baldovino, jednym z najwierniejszych rycerzy Rogera. W przeddzień ślubu Rozalia zobaczyła twarz Jezusa w lustrze w którym się przeglądała. Następnie obcięła swoje warkocze i po zakomunikowaniu swojej decyzji rodzinie, dworowi i narzeczonemu, opuściła pałac i udała się do kościoła świętego Salwatora w Palermo, gdzie żyła wspólnota mnichów. Następnie, aby uniknąć ciągłych wizyt rodziców i Baldovino, którzy nie zaakceptowali jej oddalenie się, Rosalia przeniosła się do jaskini w pobliżu miejscowości Świętego Stefana Quisquina, na terenach swojego ojca, gdzie przez dwanaście lat mieszkała jako pustelniczka. W innej jaskini w okolicach Monte Pellegrino w Palermo, gdzie schroniła się na zaproszenie królowej Małgorzaty Nawarry, Święta Rozalia śpiąc zapadła w śmierć.
W 1624 Palermo nawiedziła przerażająca epidemia czarnej dżumy sprowadzonej na wyspę przez statek z Tunisu, który miał na pokładzie ofiary dżumy. Giannettino Doria, biskup Palermo, starał się wszelkimi sposobami nieść pomoc i pocieszenie mieszkańcom wyspy. Niestety ten wielki człowiek wydawał się bezsilny w obliczu nieszczęścia. Aż do momentu kiedy to Święta Rozalia pojawiła się w pobliżu jaskini na Montepellegrino.
Jako pierwszy zobaczył ją Girolama La Gattuta, hafciarka z Ciminna, która znajdowała się w Ospedale Grande w Palermo, chora na zarazę. Pewnego dnia chora ujrzała zakonnicę ubraną na biało, a za nią smugę błyskawicy. Dotknęła jej i chora doznała cudownego uzdrowienia. Tą zakonnicą była właśnie Święta Rozalia, która poprosiła kobietę aby ta udała się na Monte Pellegrino, gdzie w międzyczasie wzniesiono poświęcony świętej kamienny ołtarz. Niestety Girolama nie posłuchała i ponownie zachorowała. W końcu poszła do jaskini w dniu Pięćdziesiątnicy wraz ze swoim mężem Benedetto Lo Gattuto i dwoma przyjaciółmi. Tutaj piła czystą wodę która tryskała ze skalistych ścian jaskini i cudownie wyzdrowiała. Girolama ponownie ujrzała Świętą, który wyjawiła jej, gdzie znajdują się jej śmiertelne szczątki. Biskup Giannettino Doria został o tym poinformowany i szczątki świętej zostały odnalezione pod dużą płytą z marmuru i wapienia. Kości były bardzo białe, osadzone w skale i wydzielały intensywny zapach kwiatów. Zabrano je do Pałacu Arcybiskupiego aby przeprowadzić odpowiednie badania.
W kojelnym roku, w lutym 1625, Święta Rozalia ponownie pojawiła się na Monte Pellegrino. Vincenzo Bonello (lub Bonelli), producent mydła z Monte di Pieta, który był bliski odebrania sobie życia po tym jak zobaczył śmierć swoje żony zakażonej dżumą. Święta udaremniła ten rozpaczliwy gest i powiedziała mężczyźnie, że zaraza skończy się jeśli jej szczątki zostaną przeniesione podczas uroczystej procesji przez Palermo, przy śpiewie „Te Deum Laudamus”. Vincenzo opowiedział o tym objawieniu swojemu spowiednikowi, po czym zachorował na dżumę i zmarł.
9 czerwca 1625 roku odbyła się procesja zgodnie z prośbą Świętej Rozalii, na czele której stał arcybiskup Palermo Giannettino Doria a za nim wszyscy duchowni i osobistości polityczne miasta. Relikwie świętej zostały przeniesione przy śpiewie „Te Deum Laudamus”. Epidemia ustała a ludzie zaczęli zdrowieć. Święta Rozalia może więc być słusznie uważana za jedną ze świętych do których należy się zwracać w przypadku epidemii i chorób.
To właśnie dla upamiętnienia procesji z relikwią Świętej Rozalii w mieście Palermo i związanego z tym zakończenia epidemii, co roku od 11 do 15 lipca obchodzone jest tzw. Festino Świętej Rosalii.
Początkowo była to wielka parada z udziałem wielu triumfalnych rydwanów należących do różnych bractw z miasta. Do dziś ta tradycja różnych bractw ożywa podczas Festino. Jednym z najstarszych i najbardziej znanych bractw jest Bractwo Santa Rosalia dei Sacchi utworzone w 1635 roku przez fryzjerów i szewców i poświęcone kultowi Świętej. Czterem mężczyznom należącym do tego bractwa powierzano zadanie przeniesienia obrazu Świętej przechowywanego w kościele Casa Professa. Sześćdziesiąt dwóch należących do Pobożnego Zgromadzenia Zwiastowania Najświętszej Marii , należących do kategorii Wytwórców – później zastąpiona przez Murarzy – przenosiło dużą srebrną urnę zawierającą święte relikwie Świętej Rozalii, wykonaną w 1631 roku przez złotników z Palermo używając do tego 412 kg czystego srebra.
W 1686 jeden duży rydwan triumfalny zastąpił małe rydwany. Kilkakrotnie przebudowywany, został wzbogacony przez wielu znanych architektów z Palermo o detale scenograficzne. W 1701 roku Paolo Amato nadał mu kształt okrętu, który zachował się do dziś. W 1924 roku, z okazji trzysetnej rocznicy odnlezienia kości Świętej, zbudowano stały rydwan z centralną wieżą o wysokości 25 metrów. Ale praktycznie każdego roku powstaje nowy rydwan. W rydwanie znajduje się, również co roku odnawiana, figura Świętej ozdobiona różami. W procesji towarzyszy jej historyczny pochód w XVI-wiecznych strojach.
Wieczorem 14 lipca wielka procesja rozpoczyna się od katedry i biegnie wzdłuż starożytnej osi Cassaro, najstarszej ulicy w Palermo (obecnie Via Vittorio Emanuele), aż do morza. Trasa, która również przecina Porta Felice, ma symbolizować przejście od śmierci (dżumy) do życia (morze, które rozświetlą fajerwerki).
Rydwanowi triumfalnemu towarzyszy muzyka, pieśni i sugestywna choreografia. Burmistrz składa wieniec u stóp posągu Świętej Rozalii na Quattro Canti, ośmiokątnym placu na skrzyżowaniu dwóch głównych osi Palermo: Via Maqueda i Cassaro. Następnie procesja udaje się do przystani na wielki pokaz sztucznych ogni.
Podobnie jak wiele innych festiwali patronackich, Festino Świętej Rozalii co roku przyciąga dziesiątki tysięcy turystów i wiernych, którzy gromadzą się, by oglądać procesję Rydwanu Świętej i skosztować tradycyjnych dań Palermitańskich: Pasta z sardynkami (chî sardi makaron), babbaluci (gotowane ślimaki z czosnkiem i pietruszką), sfincione (’u sfinciuni), gotowana ośmiornica (’u purpu), calia i simenza (’u scacciu), gotowany kaczan (pullanca) i arbuz (’ u muluni).
Jak już wspomnieliśmy, imię Rosalia pochodzi z połączenia łacińskich nazw kwiatów po łacinie: róży, symbolu królewskiego, i lilii, symbolu czystości.
Rosalia była pierwotnie pogańskim świętem poświęconym kwiatom, jedną z czterech uroczystości ofiarowania poświęconych zmarłym. Oprócz święta Rosalii pamiętamy o: Parentalia, Violaria i urodziny zmarłego. Święto odbywało się w okresie kwitnienia róż a więc między majem a czerwcem.
Inna tradycja doszukuje się w tym imieniu etymologię germańską, od hroth („chwała”, „sława”) lub hros („koń”). W rzeczywistości imię przynieśli na Sycylię Normanowie. Może to być również adaptacja starofrancuskiego Roscelin, czyli „chwalebna tarcza”.
Kult Świętej Rozalii, zawsze reprezentowany przez dwa symbole, koronę z róż i lilię, w dużej mierze przyczynił się do rozpowszechnienia i popularności tego imienia.
